Prolog

Kiedy byliśmy dziećmi, myślałam, że nigdy nic się nie zmieni. Że zawsze będzie tak dobrze, tak lekko, tak bezpiecznie.

Obiecywałeś, że nigdy mnie nie zostawisz. Że zawsze będziemy przyjaciółmi. Że zawsze będziesz mnie wspierać, tak jak wtedy, kiedy nagle zmarł mój ojciec, a matka nie mogła sobie poradzić z tą śmiercią. Tak jak wtedy, kiedy zaczęła mnie obwiniać, kiedy w końcu wmówiła mi, że byłam bezwartościowa i powinnam umrzeć, że to ja powinnam leżeć w grobie zamiast mojego ojca. Obiecywałeś, że pomożesz mi się pozbierać po wszystkich ranach, które mi zadano. I wtedy mi pomogłeś, oboje byliśmy dziećmi, a jednak pomagałeś mi na tyle, na ile mogłeś, potrafiłeś, zawsze mogłam znaleźć schronienie w twoim domu, ciepły obiad i miłe słowo.

A potem ty też mnie zraniłeś, Hilde, mocniej niż wszyscy inni, bo to tobie ufałam, że nigdy tego nie zrobisz. Byłeś dla mnie jedyną osobą, której wierzyłam, której w najgorszych koszmarach nie podejrzewałabym o zadanie mi takiego bólu.

Byliśmy przecież najlepszymi przyjaciółmi, byliśmy jak rodzeństwo, ty byłeś moim bratem, którego nie miałam, a ja twoją młodszą siostrą, odskocznią od dwóch irytujących braci.

Ty zawsze walczyłeś z Terje, ja lubiłam twojego brata. Obaj zdecydowaliście się spróbować swoich sił w skokach narciarskich, obaj chcieliście być najlepsi. To ty okazałeś się być nadzieją norweskich skoków. Ale w tym samym czasie ja zakochałam się w Terje. A on odwzajemnił moje uczucie.

To wtedy nasza przyjaźń zaczęła się rozpadać. Ja miałam szesnaście lat, ty siedemnaście, Terje osiemnaście. Na początku cieszyłeś się, że byłam szczęśliwa, nareszcie. Ale potem zacząłeś się ode mnie odsuwać. Zmieniłeś się, Tom, już nie byłeś tym radosnym, przyjaznym chłopakiem. Ale ja nadal ufałam tylko tobie, nadal u ciebie szukałam wsparcia. Nadal uważałam cię za swojego przyjaciela.

Kiedy powiedziałam ci, że straciłam z twoim bratem dziewictwo, nazwałeś mnie dziwką i zostawiłeś samą na huśtawkach w centrum Baerum, tam, gdzie jako dzieci spędzaliśmy razem całe dnie.

Przestałam tam przychodzić, ty niedługo później przeprowadziłeś się do Lillehammer, by tam trenować, zadebiutowałeś w Pucharze Świata i szybko stałeś się gwiazdą skoków.

Widywałam cię czasami w Baerum, wiosną albo późną jesienią, w przerwach między sezonami. Mój związek z Terje szybko się skończył, ale ty nie przyszedłeś do mnie, nie odezwałeś się słowem, a mi zabrakło odwagi.

Twój brat mnie skrzywdził, wykorzystał mnie, przyznał to potem. Liczył na to, że będziesz skakał gorzej od niego. On widział coś, czego nie dostrzegłam ja. Że jako dzieciak byłeś we mnie zakochany, tą szczenięcą, niedojrzałą miłością. Wykorzystał to, chciał cię zniszczyć. W pewien sposób mu się udało, zranił cię, oboje cię zraniliśmy, uciekłeś z Baerum, zaszyłeś się w Lillehammer i skupiłeś na skokach.

A Terje powiedział mi to wszystko dwa dni po twoim wyjeździe. Na tych huśtawkach, na których tak często przesiadywaliśmy razem. Zabrał mnie tam, specjalnie, wiedział, jak ważne to było dla mnie miejsce. I on też zostawił mnie tam samą.

Zostałam sama w dużym, pustym domu, moja matka odeszła, zmarła we śnie. Z trzech braci Hilde najbliższym nagle stał się dla mnie Truls, młodszy od ciebie o dwa lata. Powiedział mi, że Terje przyznał ci się do wszystkiego, jak mnie wykorzystał, jak mnie skrzywdził, że zostawił mnie wtedy samą na tych pieprzonych huśtawkach, ze łzami w oczach, w jakiś sposób z siebie dumny, że potrafił tak bardzo mnie oszukać. Truls starał się mnie wspierać, kiedy matka znowu zaczęła mnie obwiniać o wszystko, tym razem o rozpad związku z Terje, o zadane mi rany, o twój wyjazd. Nie mógł zastąpić mi ciebie i dobrze o tym wiedział, ale starał się, robił wszystko, co mógł, by utrzymać mnie przy życiu.

Rozmowy z tobą, za którymi tak tęskniłam, zostały zastąpione przez wąskie, równoległe cięcia na przedramionach. Ty wtedy odnosiłeś pierwsze sukcesy w Pucharze Świata, ja walczyłam sama ze sobą, z powracającymi myślami o samobójstwie.

Truls próbował mnie z tego wyciągnąć, ale zawsze do tego wracałam, załamywałam się, bo widziałam cię w telewizji, w gazetach, mijałam w milczeniu gdzieś na ulicach Baerum, oglądałam zdjęcia, które kiedyś robili nam twoi rodzice, kiedy jeszcze spędzałam z tobą całe dnie. Myślałam, że spędzę z tobą całe życie, jako siostra, może żona, jak podejrzewałam, gdy byliśmy jeszcze dziećmi. Że kiedyś cię pokocham, ty pokochasz mnie, weźmiemy ślub i będziemy mieszkać na obrzeżach Baerum. Tak sobie wyobrażałam moją przyszłość, zanim ludzie rozbili mnie jak taflę szkła.

Spotkałeś mnie kiedyś na ulicy, w środku upalnego lata. Zatrzymałeś się, patrząc na mnie dziwnym, zagadkowym, jakby lekko zaskoczonym wzrokiem. Analizowałeś mój strój, długą spódnicę i bluzkę z długimi rękawami. Jakbyś chciał zapytać, dlaczego nagle zaczęłam ukrywać swoje ciało. Ukrywam blizny, Tom, ślady po wszystkich ranach, które sama sobie zadałam. Fizyczne oznaki wewnętrznego bólu.

Tęsknię za tobą. Wiem, że ty też tęsknisz za mną. Za naszymi wspólnymi chwilami, dziecięcym szczęściem, lekkością rozmów na każdy temat. Tęsknisz za swoją młodszą siostrą, a ja tęsknię za swoim bratem.

Bratem, a może chłopakiem, którego w tej tęsknocie i bólu nauczyłam się kochać?

~*~
Pierdolenie o szopenie part 1/5.
Krótkie, skoczne i już w pełni napisane, co u mnie się jeszcze nie zdarzyło.
Tomek Hilde bo lubimy Tomka.